Vanmorgen om half 8 liep ik richting sportschool. Toen ik vlak voor de deur stond, bedacht ik me. Ik had behoefte om al mijn frustratie en irritatie eruit te gooien. Verbaal en fysiek. En om dat nu in de sportschool te doen, is ook zo wat. Ik had geen zin in mensen om mij heen. Wilde alleen zijn.
Dus ik heb mij omgedraaid en ben richting de weilanden en het buitengebied gelopen. En ineens was daar het bankje. Met de tekst: Laat je zorgen hier achter, niet je rommel. Niemand op het bankje, niemand in de omgeving. Alsof het bankje er speciaal voor mij was neergezet en vrij was. Ik ben gaan zitten. En heb even al mijn frustratie en irritatie er uit geschreeuwd. Gestampt om de grond. Een flinke trap tegen het bankje. Mijn voet deed er zeer van. Bankje nog heel.
Wat was dat lekker en wat luchtte dat op. 10 minuten heel hard vloeken, tieren, schelden en stampen. En hard is bij mij ook echt hard. Wat een ontlading. Ik kon er weer tegen. Mijn zorgen heb ik niet achtergelaten, mijn emoties wel.
Vervolgens heb ik nog 1,5 uur gelopen. Langs het kanaal, het landgoed in de buurt en door de natuur. En de rust helemaal teruggevonden.
Vroeger als ik gefrustreerd en geïrriteerd was, reageerde ik dat nog wel eens af op een ander. Niet helpend om in gesprek met de ander te blijven. Vaak bleef de emotie nog wel een tijdje broeien en hangen. Kon ik er nog wel dagen last van hebben. Echt oplossend wat het niet.
Inmiddels heb ik geleerd dat dit mij weinig tot niets brengt. Ik kies er voor om bij (een) heftige emotie(s) dit fysiek en verbaal voor mezelf en met mezelf te ontladen. Ik kan het je aanraden. Zo kun je in verbinding blijven met jezelf en de ander.
Hoe ga jij om met jouw emoties als ze heftig zijn? Gooi je ze eruit? Naar een ander? Word je stil? Trek je je terug?
