Het is al weer even geleden dat ik Maaike heb gezien. Ze is onlangs gescheiden en met haar kinderen verhuisd naar een eigen woning verderop in het dorp waar ze woont. Inmiddels is de drukte van verhuizen, schilderen en een eigen thuis maken achter de rug. Ze heeft nu behoefte aan rust en ruimte voor zichzelf, maar ze ziet geen mogelijkheid om dit te creëren. We zien haar druk praten, bewegingen maken met haar handen en tegelijk hoor ik haar steeds dezelfde woorden uitspreken: het kan niet, het lukt niet, er is geen mogelijkheid. En dat klopt ook wel als we haar de vloerankers laten neerleggen, zodat ook wij meer inzicht krijgen in wat er nu werkelijk is.
Zie de eerste foto. Geel = Maaike, Paars = blokkade, Groen = verlangen (rust en ruimte), Licht blauw = wat er nodig is. Het donkerblauwe vloeranker wordt later in de opstelling toegevoegd.
Maaike legt de elementen uit haar opstelling op de vloer.
Zodra ik op het vloeranker sta van Maaike, voel ik dat ik geen enkele ruimte heb. De blokkade staat boven op mij, voelt heel zwaar en ik ga er gebukt onder. Ik zie en voel geen mogelijkheden om hieronder uit te komen. En er is weinig houvast om mij heen om mij staande te houden.
Zowel het ‘verlangen’ als ‘wat er nodig is’ kijken naar een plek verderop. Zodra we zien dat er naar een bepaalde plek gekeken wordt en er geen vloeranker ligt, weten we dat daar iets is, dat informatie heeft over de opstelling. We leggen daar het donkerblauwe vloeranker neer. Zodra ik op het donderblauwe vloeranker sta voelt het alsof ik de waarnemer ben, die zegt tegen Maaike: ‘het is jouw keuze om je te verstoppen. Jij kiest er voor om je behoeftes niet uit te spreken. Jij bent aan zet om verandering in de situatie aan te brengen.’
We laten Maaike zelf op haar vloeranker staan en te voelen. Daarna vragen haar om een stap terug te doen (foto 2). Vanuit haar ratio antwoordt ze direct: maar dan ga ik mij verstoppen. We vragen haar de stap te zetten en te voelen wat er gebeurt. Ze kan altijd, als het niet goed voelt, de stap weer terug zetten.
Maaike doet de stap naar achteren en voelt dat het juist rustiger wordt en ze meer ruimte heeft om alles te overzien en ruimte voor zichzelf te creëren.
We zien het vaker in een opstelling. Op bewust niveau voelt het als een blokkade waar geen enkele stap in te maken is. Terwijl als we het inzichtelijk maken, er van een afstand naar kijken, te voelen en te ervaren wat een stap kan doen, dat de oplossing vaak dichterbij en gemakkelijker te maken is, dan dat we denken.
