Onlangs was ik boodschappen aan het doen en kwam ik haar tegen in de supermarkt. Voor het gemak noem ik haar Noor. We stonden kort te kletsen. Met de nadruk op kort. Ze vroeg mij hoe het ging. En ik vertelde dat ik verdrietig was over het overlijden van een vriendin van onze dochter. Nog voor ik het uit kon spreken, stonden de tranen al in mijn ogen. Noor keek mij aan. En toen moest ik huilen, intens verdriet kwam omhoog. Verdriet om het meisje dat was overleden, verdriet om haar familie die hun dochter en zusje verloren, verdriet om het verdriet van onze dochter en mijn eigen verdriet erover. Noor stond wat ongemakkelijk te draaien en zei vervolgens: nou, voor die ouders is het erger dan voor jou natuurlijk. Droog je tranen en wees sterk, voor je dochter en voor de mensen om je heen. En weg was Noor. Perplex bleef ik achter in het gangpad met een leeg boodschappenmandje. Gebeurde dit nu echt?
Wat zei ze nu? Schouders eronder en doorgaan? Hoezo? Mocht mijn verdriet er niet zijn? Moest ik mijn verdriet wegdrukken? Is dat wat ze zei en bedoelde? En ja, natuurlijk is het erger voor de getroffen familie EN mijn verdriet mag er OOK zijn.
Ik hoor het vaker, ook in sessies, wanneer ik doorvraag hoe bepaalde gebeurtenissen voor cliënten zijn geweest. Antwoorden als:
- Nee joh, zo erg was het niet.
- Er zijn mensen voor wie het echt veel erger is.
- Ik moest sterk zijn
- Ik mag niet klagen, want ik heb zoveel ergere dingen daar gezien.
- Mijn pijn valt in het niet met wat die en die heeft meegemaakt.
Hoezo? Waarom? Mag jouw pijn er dan niet zijn? Moet je het wegstoppen, wegdrukken, achter je laten? Is rationaliseren dan de manier waarop je met gevoelens moet omgaan?
Emoties zijn er niet voor niets. Er is iets dat je raakt, op welke manier dan ook. Verdriet, boosheid, teleurstelling, irritatie,… Wanneer je ze wegstopt en onderdrukt, komen je emoties vaak (iets harder) terug. En je lichaam bouwt spanning op, wat vaak terugkomt als lichamelijke klachten.
Laat je emoties toe. Voel wat er gebeurt in je lichaam. En doorvoel de emotie. Erken dat ze er zijn en dat ze er mogen zijn. Dat betekent niet dat je er in hoeft te blijven hangen. De verantwoordelijkheid nemen voor je eigen emoties, is wat noodzakelijk is. Wanneer je emoties er mogen zijn en je kunt ze doorvoelen, pas dan kan heling op gang gebracht worden.
