Je stoot je teen en ineens moet je zo hard huilen. Zo heel erg veel pijn deed het nu ook weer niet. Je teen doet het nog, geen bloed en toch dat heftige verdriet.
Een vriendin vertelt een verhaal dat gaat over de buurvrouw van een nicht. Het grijpt je aan en ineens ben je overladen door verdriet. Je kent de buurvrouw van de nicht van je vriendin niet eens, haar verhaal staat mijlenver van jouw leven af. En toch dat heftige verdriet.
Je zit in een vergadering, iedereen wordt voorzien van koffie en jij krijgt als enige niks. Wanneer er tijdens de vergadering geen aandacht wordt gegeven aan jouw inbreng, maakt dat je verdrietig. Je collega ziet je verdriet en vindt dat je je niet zo moet aanstellen. Ze zegt dat je best zelf koffie had kunnen halen en dat er te weinig tijd was voor de vergadering en dat jouw inbreng de volgende keer aan de beurt komt.
Herken je dat? Dat er iets gebeurt in je leven dat plotseling van alles bij je losmaakt? Jouw verdriet staat niet in verhouding tot de gebeurtenis of het verhaal dat tot je komt, maar je voelt het wel.
Wat er eigenlijk gebeurt, is dat er in jou iets geraakt wordt. Wij noemen dat het opengaan van de wond. Er is ooit een wond ontstaan in jouw leven. Je wilde gezien of gehoord worden, je wilde veiligheid ontvangen of er bij horen. En jouw behoeftes konden toen niet vervuld worden. Er ontstaat dan een wond. Over het algemeen ontstaat deze wond ergens tussen conceptie en 4 jaar oud. Bewust of onbewust.
Deze wond draag je je hele leven met je mee, zolang het niet geheeld wordt. Eigenlijk zit er een pleister op je wond. En soms zijn er personen, gebeurtenissen of situaties in het nu, die ongevraagd en niet doelbewust de pleister eraf halen, waardoor jouw wond weer open is. Oud verdriet (of pijn, irritatie, boosheid) wordt aangeraakt, zonder dat je je bewust bent dat het oud verdriet is dat naar boven komt.
Vaak blijven we aan de oppervlakte kijken naar de situatie in plaats van te voelen naar wat er werkelijk geraakt wordt. En dan kom je weer terug bij je niet gezien of gehoord voelen. Of gebrek aan veiligheid voelen of er niet bij horen.
Tijdens coachingssessies kijken we niet zo zeer naar wat er in het hier en nu gebeurt, maar juist naar wat er op de diepere laag zit. Daar zit de wond en kun je heling in gang zetten door je wond te herkennen, erkennen en omarmen.
