Onlangs maakte ik kennis met een puber van 16. Een leuke, vlotte jongen. Hij doet mij denken aan mijn eigen zoon. Humoristisch, leergierig en gevoelig. Deze puber heeft dipjes, zoals hij ze zelf noemt. Dipjes die komen en gaan en waarbij hij niet weet wat hij er mee moet doen en waarom ze komen. Tegenwoordig zijn ze heftiger, dan vroeger. Ja, hij heeft vele tips gekregen hoe hij met de dipjes om moet gaan, maar weg zijn niet. Zijn moeder heeft gevraagd of ik kan helpen, want ze ziet haar puberzoon struggelen.
Puber geeft aan zich op momenten ongelukkig te voelen, eenzaam, verdrietig. Hij wil op die moment de verbinding maken met zijn moeder, maar moeder weet dan ook niet zo goed wat ze moet doen om hem te helpen, waardoor puber voor zijn gevoel nog erger in zijn dipjes wordt gezogen.
Puber wil de opstelling zelf doen. Echt heel moedig!
Tijdens de opstelling wordt veel duidelijk: puber is geboren en direct daarna wordt hij weggehaald bij zijn moeder, vanwege complicaties bij haar. Dit gebeuren heeft als baby veel impact gehad op de puber. Hij heeft de veiligheid van zijn moeder op dat moment gemist, terwijl dat het enige was dat hij nodig had. De emoties die hij toen ervoer na de bevalling zijn dezelfde emoties die hij op momenten in zijn dipjes heeft. Hij kwam daar achter, toen hij in de opstelling op een deel van zichzelf ging staan: het jongetje na de bevalling.
En ja, er gaan nu meer kwartjes vallen….onder andere dat de momenten waarop hij dipjes heeft, de momenten zijn waarop puber zich onveilig voelt.
Puber geeft aan, wanneer hij alleen is, zijn verdriet toe te laten. En geeft aan dat er zoveel helderheid is gekomen na 1 opstelling. De beweging naar heling is in gang gezet. Over 4 weken het vervolg. Ben benieuwd wat er dan al is veranderd bij hem.
Wordt vervolgd!
