Nadine is moeder van 3 kinderen, die inmiddels de (jong) volwassen leeftijd hebben bereikt. Haar kinderen sporten inmiddels op wereldnivo. Dag en nacht is ze bezig geweest voor haar kinderen, om ze van hot naar her (in het buitenland) te brengen, ze aan te moedigen, te verzorgen en alles wat er nog meer bij komt kijken. Nu haar kinderen ‘professioneel en onder begeleiding sporten’, worden er veel taken voor haar overgenomen en krijgt ze meer tijd voor zichzelf.
En daar zit ze dan op haar bank, thuis, alleen of met haar partner. Eindelijk heeft ze meer tijd voor zichzelf, maar in plaats van tijd aan zichzelf te besteden, is ze nog steeds voor iedereen aan het zorgen. Zijn het niet haar ouders, dan is het wel de buurvrouw, een vriendin of haar collega’s.
Nadine is er klaar mee, ze wil voor zichzelf tijd vrijmaken en niet meer voor een ander blijven zorgen. Ze wil het zo graag, maar het lukt haar niet. In de opstelling gaan we zien, wat haar tegenhoudt.
We starten met een opstelling van het gezin van herkomst. Zie de foto:
Nadine: vooraan, blond haar
Moeder: achter haar
Vader: links achter haar
Zus: rechts schuin achter haar
Nadine voelt dat ze een zware rugzak heeft met allemaal touwtjes. Touwtjes die lopen naar haar ouders en Nadine zorgt er daardoor voor dat haar ouders kunnen blijven staan. Ze heeft het zwaar om alles voort te slepen en zelf te blijven staan. Op de plek van de moeder van Nadine voelt het hetzelfde, ook zij draagt een rugzak met touwtjes naar haar ouders toe. Oftewel: de moeder van Nadine draagt ook voor het systeem vòòr haar.
Ook de vader van Nadine heeft het zwaar. Hij is gericht op iets dat voor hem ligt. Wat het precies is, weten we niet. Maar het lijkt op een richtingaanwijzer voor haar vader, die er voor zorgt dat alles in goede banen verloopt.
Nadine voelt verdriet en ze voelt zich alleen. Het blijven dragen en het gevoel te hebben er alleen voor te staan, is iets wat ze in het leven ook regelmatig ervaart. Ze wil dit niet meer. De lasten die ze draagt, zijn te zwaar voor haar.
Tijdens de opstelling geven we de lasten terug aan haar ouders, daar waar ze horen. Het is veel te zwaar om de lasten van een ander te dragen. En de energie die vrijkomt, kan ze aanwenden voor zichzelf. Het teruggeven van de lasten lucht haar op.
Het inzicht dat ze heeft gekregen door de opstelling, het teruggeven van de lasten en het vrijkomen van de energie, gaat de komende tijd z’n werk doen. En daarmee mag ze voelen en ervaren wat het met haar doet.
