Na een aantal miskramen ben je weer zwanger. In de eerste weken heb je veel stress en spanning en hoop je dat dit kindje wel in leven blijft. Je krijgt een echo in het ziekenhuis en dan…is het een tweeling. Wat een dubbel kado. De zwangerschap verloopt voorspoedig. Maar in de 29e week breekt er paniek uit. De grootste, Sam, en eerstgeborene heeft de vliezen gebroken en de bevalling in gang gezet. Nummer twee, Nick, de kleinste, moet dan ook geboren worden. Eigenlijk zijn beiden nog niet klaar om geboren te worden, dus alle toeters en bellen worden ingezet om de kleintjes in leven te houden. Weken liggen Sam en Nick in de couveuse om uiteindelijk in goede gezondheid mee naar huis te mogen.
Dit overkwam Ilse. Haar zoons zijn inmiddels gezonde pubers en zitten in de brugklas.
Ilse heeft eerst aan een aantal thema’s voor haarzelf uitgewerkt. Daardoor is ze zich des te meer bewust wat de heftige bevalling voor haar en haar zoons heeft gedaan. Daarnaast merkt ze dat ze Sam vaker straf geeft dan Nick en het lastiger vindt om met hem de verbinding te maken. Ilse wil graag inzicht waarom dit gebeurt en hoe ze dit kan veranderen.
We stellen Ilse op, Sam en Nick. Ilse legt haar vloeranker tegenover die van Sam en Nick. Wanneer ik op het vloeranker van Ilse sta, voel ik enorme boosheid opkomen en kan ik alleen maar uitspreken naar Sam: het is jouw schuld. Sam heeft de bevalling in gang gezet en daar is Ilse boos over. Voor Nick kwam de bevalling echt veel te vroeg. Hij was nog lang niet klaar en heeft in de eerste weken moeten vechten voor zijn leven. Nick woog nog geen 800 gram en was zo ontzettend klein. De vraag was of hij het wel zou halen. Sam had grotere kansen om te overleven, hij was groter, woog meer en kon sneller zelfstandig ademen.
In het onderbewuste nam Ilse Sam kwalijk dat hij beide levens op het spel heeft gezet. Ook hebben we gekeken wat de reden was van het in gang zetten van de bevalling. Daar hebben we ook een vloeranker voor neergelegd. Ilse had de avond voor de bevalling heftig nieuws gekregen. Ze was daar zo van onderste boven. Sam wilde geboren worden om zijn moeder te helpen dragen met haar verdriet. Uit kinderlijke liefde. Niet vragen, maar helpen dragen en hij snapt er niets van waarom zijn moeder boos is op hem. Hij voelt zich niet erkend in zijn emoties.
Zodra Ilse in de opstelling bewust is van haar eigen gedrag en dat van Sam, kan de stap naar heling gezet worden. Ilse erkent Sam in zijn gevoelens. Die gevoelens mogen er zijn. Daarnaast is het belangrijk om de last die Sam helpt dragen terug te geven aan Ilse. Zo mag bij beiden de emotie er zijn, is er wederzijds begrip en draagt Ilse haar eigen last.
